Streszczenie wykonania tematu – rok 2010

W sezonie wegetacyjnym 2009/2010 przeprowadzono dwuczynnikowe, ścisłe doświadczenie poletkowe, którego celem było ustalenie optymalnego programu chroniącego plantacji rzepaku, przed chorobami pochodzenia grzybowego. Rzepak ozimy odmiany Digger uprawiano po dwóch przedplonach: rzepakowym i zbożowym. Zarejestrowane fungicydy należące do różnych gup chemicznych stosowano jednokrotnie (jesienią, wiosną oraz w fazie kwitnienia rzepaku), dwukrotnie (jesienią + wiosną po ruszeniu wegetacji oraz wiosną po ruszeniu wegetacji + w fazie kwitnienia) oraz trzykrotnie (jesienią + wiosną po ruszeniu wegetacji + w fazie kwitnienia) w czasie sezonu.

W przeprowadzonym badaniu rzadszy rzepak uprawiany po zbożach, był mniej porażony przez sprawców chorób a zebrane nasiona były słabiej zasiedlone przez grzyby rodzaju Alternaria. Rzepak uprawiany po zbożach charakteryzował się w okresie jesiennym grubszymi szyjkami korzeniowymi, wyższą masą korzeni oraz masą zieloną, niższą wysokością, większą liczbą łuszczyn, wyższym plonem oraz większą zawartością oleju w nasionach w porównaniu do rzepaku uprawianego po rzepaku. Jesienna aplikacja fungicydów w warunkach intensywnego wzrostu roślin przełożyła sie na ich skrócenie, które utrzymywało sie aż do końcowej fazy kwitnienia rzepaku. Najkrótsze rośliny odnotowano w kombinacjach doświadczalnych stosowano difenokonazol + pachlobutrazol, dwukrotnie: jesienią i wiosną. Dwukrotna aplikacja fungicydów: w terminie jesiennym i wiosennym dała najlepszy efekt w ochronie szyjek korzeniowych i pędów rzepaku przed sprawcami suchej zgnilizny kapustnych. Choroby łuszczyn: czerń krzyżowych i szara pleśń najlepiej zostały zwalczone po dwukrotnym zastosowaniu fungicydów w okresie wiosennym. W związku z intensywnie rozwijającymi się chorobami w drugiej połowie maja, istotny wpływ na uzyskany plon miała liczba wykonanych zabiegów. Najwyższe plonowanie uzyskano w kombinacjach doświadczalnych, w który fungicydy aplikowano trzykrotnie w trakcie sezonu wegetacyjnego.