Streszczenie wykonania tematu – rok 2011

W sezonie wegetacyjnym 2010/2011 przeprowadzono dwuczynnikowe, ścisłe doświadczenie poletkowe, którego celem było ustalenie optymalnego programu chroniącego plantacje rzepaku, przed chorobami pochodzenia grzybowego. Rzepak ozimy odmiany Digger uprawiano po dwóch przedplonach: rzepakowym i zbożowym. Zarejestrowane fungicydy należące do różnych grup chemicznych stosowano jednokrotnie (jesienią, wiosną oraz w fazie kwitnienia rzepaku), dwukrotnie (jesienią + wiosną po ruszeniu wegetacji oraz wiosną po ruszeniu wegetacji + w fazie kwitnienia) oraz trzykrotnie (jesienią + wiosną po ruszeniu wegetacji + w fazie kwitnienia) w czasie sezonu.

W przeprowadzonym badaniu rzadszy rzepak uprawiany po zbożach, był mniej porażany przez sprawców chorób, z wyjątkiem infekcji przez Sclerotinia sclerotiorum, a zebrane nasiona były słabej zasiedlone przez grzyby rodzaju Alternaria. Rzepak uprawiany po zbożach był wyższy, charakteryzował się w grubszymi szyjkami korzeniowymi, wyższą masą korzeni oraz masą zieloną, większą liczbą rozgałęzień i łuszczyn, wyższym plonem oraz większą zawartością oleju w nasionach w porównaniu do rzepaku uprawianego po rzepaku. Poziom występowania zgnilizny twardzikowej nie zależał bezpośrednio od przedplonu, ale od zastosowanego zmianowania. Istotnie więcej porażonych roślin odnotowano na polu, na którym rzepak w płodozmianie występował częściej. Wszystkie zastosowane fungicydy na jednakowym poziomie zahamowały rozwój chorób rzepaku. W warunkach słabej presji infekcyjnej i suszy, która miała ujemny wpływ na kondycję roślin, istotny wpływ na biometrię roślin i plon, po zastosowaniu ochrony fungicydowej, odnotowano jedynie dla rzepaku uprawianego po zbożach.